“We zijn wakker geworden in een ander land.” schrijven de kranten uit gemakzucht. Maar dat is precies het probleem. We zijn wakker geworden in hetzelfde land. Waar de structuren schudden op hun oude vermolmde grondvesten. Waar vermoeide politieke partijen tegen beter weten in vasthouden aan hun povere 10 % van de stemmen. In plaats van zichzelf op te heffen en plaats te maken voor nieuwe ideeën. Vlaanderen gaat 100 miljoen investeren in de noodlijdende horeca, klinkt het manmoedig. Terwijl er meer dan 2 miljard nodig is om onze economie overeind te houden in deze vreemde corona tijden. We moeten doelgericht geld injecteren in onze economie, doelgericht. En moedig. En in het rood gaan. Om daarna als maatschappij te genezen. Niet van corona maar van de oude structuren.
Neem elke middelgrote stad in Vlaanderen. Neem elke brasserie, die naam waard, op een mooi plein of aan een drukke straat. De horeca ondernemer betaalt er maandelijks pakweg 2.000 euro huur. Hij betaalt electriciteit, water, lokale belastingen op terrassen en exploitaties, accijnzen, radiorechten op muziek in zijn zaak, keuringskosten voor allerlei vreemde keuringsdiensten. En dan natuurlijk personeel. Officieel. Drie man in dienst, 12.000 euro per maand. Of in het zwart? En die ondernemer gaat nu 4.000 euro krijgen. Oké. Dat is iets, maar het is vooral perceptie. Het zal faillissementen regenen. En het zal een nieuwe deuk geven aan het sociaal leven.
Weet de politiek eigenlijk wat ze hier aan het doen zijn? Is er één politicus die weet wat hij heeft veroorzaakt door de statuten van arbeiders en bedienden te verenigen. Door opzegtermijnen in te voeren bij ontslag die kunnen oplopen tot een periode van twee jaar? Hoe kan je dat rijmen met de flexibiliteit die nodig is om economisch te overleven in deze nieuwe tijden? Neem terug de horeca en de witte kassa. Een nobel idee, de sector witwassen, maar die eindigt wel in Nederlandse toestanden waarbij enkel saaie ketens nog Ikea-achtige nieuwe horecazaken openen.
En ja, mocht u het zich afvragen Patrick Dewael en Sabine Laruelle (wie zijn die twee ook weer?) lopen nog steeds rond, op zoek naar een nieuwe federale regering. Alsof die nog nodig is. De regering Wilmès lost immers de corona crisis op. Ach ja, Wilmès, dat is die lokale politica uit Sint-Genesius-Rode waar ze als schepen en Vlamingenhater de vrouw van Herman Van Rompuy uit de politiek pestte. Maar nu is ze premier van alle Belgen. Ach wat. De socialisten hebben nog gelijk met hun Internationale: “Sterft, gij oude vormen en gedachten”. Liefst samen met het corona virus.
