In 1963 kwam de Italiaanse migrant Mario Menegalli met zijn wagentje naar België afgezakt, op zoek naar economisch geluk. Op het dak van zijn wagen zat onder een dekzeil een zware machine gebonden. Het was een zogenaamde “one ball” gokmachine van Italiaanse makelij. Eens in Brussel aangekomen installeerde Menegalli de machine in een lokale café. Dat was meteen de start van de uitbouw van zijn gokimperium. Zo wil het toch de mondelinge overdracht. (Lees verder onder de foto)
Menegalli vestigde zich in Brussel en bouwde er een atelier uit waar caféspelen werden gebouwd en onderhouden. Het waren nog de “wilde jaren” voor de goksector waar dikwijls het recht van de sterkste primeerde bij het binnenhalen van cafés als klant. Menegalli slaagde er in met name in Brussel een sterke uitvalsbasis uit te bouwen.
Wanneer zijn zoon en dochter Massimo en Daniela de zaak overnamen, kozen ze voor de weg van de professionalisering. De cafés werden omgeruild voor gokzalen die in eigen beheer werden uitgebaat. De eerste zaal in Brussel opende in het begin van de jaren ‘90 onder de naam “Golden Palace”.
Massimo Menegalli stelt dat zijn bedrijf zich verankert in de lokale netwerken van de stad en gemeenten waarin ze actief zijn. Zo profileert de groep zich onder meer in mecenaat en lokale sponsoring. Op die manier wil Menegalli ook de negatieve perceptie overwinnen die gokzalen nog met zich meedragen. Hij gaat er ook prat op dat zijn bedrijven geen geldmachines zijn. Een gemiddelde speler zet bij Golden Palace 25 euro per uur in. In Frankrijk daarentegen lopend de inzetten op tot 50 euro per half uur.
