Familie Michielsen [307]

Vermogen € 74 877 000
Gekend als Miko
Activiteit Koffie en plastic verpakkingen
Inplanting Turnhout
Tendens Dalend
Huidige positie 307


De Turnhoutse familie Michielsen gaf haar naam aan het merk Miko wat staat voor Michielsen Koffie. Doorheen de jaren groeide het beursgenoteerde Miko uit tot een gediversifieerde groep die zowat alles aanbiedt wat met koffie heeft te maken, met onder meer de merken Miko, Bruynooghe Koffie en Puro Fair Trade koffie. Maar er is meer. Naast koffieservice bouwde Miko een hele afdeling plastic verpakkingen uit. Beide activiteiten zijn binnen het bedrijf ongeveer even groot. De familie Michielsen bouwde de tak plastics uit om minder cyclisch te worden. De meeste verpakkingen zijn dozen voor roomijs. ‘Als het te warm is om koffie te drinken, doen onze roomijsdozen het uitstekend. En omgekeerd. Onze business is perfect om de grillen van het weer op te vangen’, zei toenmalig voorzitter Frans Michielsen daarover.
De algemene vergadering van 2015 werd opgeschrikt door een heuse familierel. ‘U introduceert een gifpil. Ik vind dat gevaarlijk voor de aandeelhouders’, zo verklaarde Aloïs Michielsen. Deze vroegere voorzitter van Solvay is een telg van de stichtende familie van Miko en broer van de huidige Miko-voorzitter Stef Michielsen. Deze laatste liet een statutenwijziging goedkeuren, waardoor de raad van bestuur gemachtigd is het kapitaal van Miko op slag te verdubbelen. ‘Als dat ooit zou gebeuren, en ik denk dat die kans bestaat, dan zal de prijs van het aandeel met 50 procent dalen. Ik vindt dat een forse strategische beslissing, met aanzienlijke gevolgen voor de aandeelhouders’, zei Aloïs Michielsen.
Miko werd opgericht door de vader van Aloïs en Stef, die nog drie broers en vijf zussen hebben. Frans Van Tilborg, de huidige CEO van Miko, is trouwens een kleinzoon. Hij lachte het voorval na afloop weg. ‘De familie heeft sowieso nog 55 procent van de aandelen van Miko in handen, wat op zich al een gifpil is tegen een vijandige overname. Het voorval kan beter zo snel mogelijk worden vergeten.’