“Persoonlijk wilde ik liever verkopen aan Ghelamco-baas Paul Gheysens. In die tijd hadden we een conflict met Ghelamco over het Eurostadion in Brussel, maar dat kon opgelost raken. Gheysens’ bod was beter dan dat van Marc Coucke en toch slaagde Coucke erin de raad van bestuur te overtuigen dat zijn sportieve project beter was.” Dat zegt Roger Vanden Stock drie jaar nadat hij 74 % zijn voetbalploeg Anderlecht verkocht aan Marc Coucke en Joris Ide voor 79 miljoen euro. De nu 78-jarige Vanden Stock is een man die zich nog steeds diep in zijn eer gekrenkt voelt door Marc Coucke. “Op zijn eerste persconferentie zei hij dat hij Anderlecht uit de feodale middeleeuwen zou halen. Zo omschreef hij ons beleid. Dat raakte me zo hard dat ik moest vertrekken.” aldus Vanden Stock die de zware woorden niet schuwt: “Ik ben bang voor het faillissement van Anderlecht. Ik besef dat dit een sterk woord is, maar Coucke zoekt financiële steun. Ik mag hopen dat de club niet helemaal wegzakt. Mijn dochters hebben nog aandelen bij Anderlecht, maar op dit moment zijn die niets waard.”
In gesprek met Het Nieuwsblad geeft Vanden Stock nog iets meer details over de biedingsstrijd op Anderlecht: “Er waren in november 2018 vier biedingen op Anderlecht. Bouwbedrijf Besix wilde maar 50 procent van de aandelen kopen, net als een groep rond Wouter Vandenhaute. Dus bleven Gheysens en Marc Coucke over als topkandidaten.” Dat hij niet gelukkig is met de keuze voor Coucke mag duidelijk zijn. “Na de verkoop van de club werden mijn vrouw en ik met moeite getolereerd in de tribune. Mijn echtgenote moest zelfs betalen voor haar plaats. Zo’n gebrek aan erkenning voor wat wij 21 jaar lang voor Anderlecht hebben betekend, was in mijn ogen ontoelaatbaar. Mijn vrouw runt nu bijvoorbeeld De Vanden Stock-foundation – ons liefdadigheidsproject – thuis vanop onze zolder, want de foundation werd uit het stadion geweerd.”
Op de vraag of hij zelf veel geld heeft verdiend met Anderlecht antwoordt Vanden Stock ontkennend. “Ik heb niets gewonnen en niets verloren aan de verkoop. Ik ben altijd voorzitter geweest op vrijwillige basis. Geen auto van de club, geen salaris, geen kredietkaart, zelfs geen gsm. Ik wilde geen verwijten krijgen. Mijn vader nam wel risico’s. Dat was de tijd van de enveloppes en het geld kwam uit zijn eigen zak. Maar daar heb ik mij altijd tegen verzet.”
