De grootouders van Annie Vereecken waren kolenhandelaars die een bedrijf hadden aan de Durme. Hun zoon, de vader van Annie, werd politiecommissaris waarna het familiaal bedrijf uitfdoofde. De bedrijfssite verkommerde tot Vereecken op een goede dag zag dat ze te koop stond. Meteen werd ze eigenaar van de site die werd omgebouwd tot een feestzaal, een expo-ruimte, een restaurant en een B&B. Toch maakte Vereecken geen fortuin in de horeca. Van opleiding klinisch biologe en apotheker startte ze haar eigen medisch labo op dat ze in 2010, wanneer ze zelf 58 jaar was, verkocht aan de Australische multinational Sonic Healthcare. ‘Ik heb me nooit ondernemer gevoeld. Mijn grootste bekommernis was aan het einde van de maand de mensen kunnen betalen. We zijn begonnen met twee en we zijn gegroeid naar meer dan vierhonderd.’ zo vertelde ze daarover vier jaar terug aan de Tijd. Begin jaren tachtig waren er meer dan duizend medische labo’s, in 2010 nog 130. ‘Je doet met minder spelers hetzelfde werk. Dus moet je nichemarkten aanboren: groeien, automatiseren, specialiseren.’ Als klinisch bioloog was ze gespecialiseerd in de endocriene gynaecologie, de hormoonhuishouding van de voortplanting. ‘De opmars van vruchtbaarheidsbehandelingen als ivf is voor een stuk ook het succes van het lab geweest. Miljoenen hormoonbepalingen hebben we gedaan.’
Na de verkoop van haar bedrijf ontpopte ze zich als serie-investeerder in jonge biotechbedrijven. Ze boekte onder meer succes met investeringen in Biocartis, Argenx en Cartagenia. ‘De eerste 500.000 euro vinden om bedrijven snel te doen groeien is geen probleem. Maar in de volgende rondes gaat het om 2 tot 3 miljoen. Daar zijn diepe zakken voor nodig.’ vertelde zee. Of ze stilaan zelf geen diepe zakken heeft?, vroeg de journalist. Waarop Vereecken, fijntjes: ‘Ik ben altijd gelukkig als mensen me komen vertellen hoe goed ik er financieel voor sta.’
