Charles Adriaenssen huwde met Diane de Spoelberch, aandeelhoudster van de biergigant AB InBev. Meteen werd hij gelanceerd in de vaart der volkeren. “Ik ben helemaal niet van rijke afkomst”, zo zei Adriaenssen in 2010 aan de krant De Tijd. “Ik heb mijn eigen weg gezocht in het leven. Ik denk dat de familie De Spoelberch haar dochter in het begin liever met een of andere Duitse prins zag trouwen dan met mij.” Verder wil hij niet uitweiden over zijn schoonfamilie. Behalve dat hij de geslotenheid niet altijd begrijpt. “Ik laat me dat wel eens ontvallen op bijeenkomsten. Maar goed, iedereen leeft zoals hij wil. Mijn vrouw is een gepassioneerde botaniste, een van de velen in de familie. Enkele keren per jaar zetten wij onze tuin open voor het publiek. Dat is gewoon leuk, voor ons en voor de bezoekers. Wij sluiten ons niet op.”
Charles Adriaenssen is ook op andere vlakken atypisch. Zo komt hij openlijk uit voor zijn rol als mecenas. Zo investeerde hij veel geld in het platenlabel Outhere. “Het is maar hoe je het bekijkt”, zegt hij. “Het bedrijf moet voor mij niet meer opbrengen dan 2 à 3 procent, zoveel als een staatslening, zo je wil. Geen enkele bank zou dit bedrijf financieren omdat het rendement te laag ligt. Maar voor mij is dat niet belangrijk, zolang Outhere zelfbedruipend is, is het goed. Ik spiegel mij aan Bernard Coutaz, de in maart overleden stichter van Harmonia Mundi. Tot op de laatste dag van zijn leven – hij werd 87 – is hij blijven werken. Veel winst maakte hij nooit, maar hij heeft zeer veel prachtige muziek uitgegeven.”
In hetzelfde gesprek met De Tijd geeft hij ook een filosofische visie op rijkdom: “Wie veel geld verdient, heeft een identiteitscrisis. Rijke mensen worstelen met de vraag: hoe wil ik bekend zijn? Als een manager of als iemand die heeft bijgedragen tot het algemeen welzijn? Kunst is een fantastisch instrument om die mensen op te vangen. Als je, zeg maar in Engeland, een groot orkest sponsort, word je bekend. Je naam verschijnt in de programmaboekjes, en met wat geluk word je een sir of een lady.Ik ken een Russische miljardair – hij is zeker 12 miljard waard – die heeft besloten dat hij van Claude Monet houdt. Hij gaat er nu een paar kopen, uit overtuiging. Ik ken ook een Fransman die heeft besloten een kunstcollectie uit te bouwen. Hij kent niets van kunst. Twee galerijhouders doen voor hem het werk. Waarom doet hij dat? Omdat hij iets wil nalaten waar zijn naam en reputatie aan verbonden is. Voor veel mensen is dat heel belangrijk.”
