Herinnert u zich de beelden van de zomer vorig jaar? De evacuatie van de luchthaven van Kaboel nadat de taliban het regime hadden overgenomen in Afghanistan. Schreiende kinderen, roepende moeders, buggy’s die in de lucht worden gestoken, mensen die flauwvallen. En Amerikaanse GI’s die niet weten wat te doen. Vandaag zagen we dezelfde beelden op de luchthaven van Charleroi. Honderden mensen die opgesloten staan voor de gesloten deuren van de luchthaven. Mensen die bij mondjesmaat worden binnengelaten. Gedrum en geduw. Kinderen die huilen. Buggy’s die omhoog worden gestoken. En politiemensen die hun wapenstok moeten trekken tegen onschuldige burgers die vooruit worden geduwd door de massa achter hen. Oorzaak? Vakbonden die zich niet willen neerleggen bij het mechanisme van de vrije markt en het recht brutaal in eigen handen nemen.
Waarover gaat het? De luchthaven van Charleroi, in handen van de Waalse overheid, die via een filiaal een nieuwe offerte in de markt zetten voor de screening van passagiers. Voor die offerte was er één bedrijf actief. Nu wil de luchthaven twee bedrijven kiezen. Kwestie van niet afhankelijk te zijn van één enkele leverancier. Maar de vakbonden van die ene leverancier zien dat niet zitten. Door het invoeren van de concurrentie zullen hun werknemers onder druk komen te staan, zo luidt het. Werknemers zullen hun privileges verliezen. Er kan geen concurrentie komen.
We leven in een rechtstaat. De rechten van werknemers en werkgevers zijn afgelijnd in het arbeidsrecht. Ze kunnen worden verdedigd en afgedwongen voor de rechtbank. Het stakingsrecht is onaantastbaar. Het gebruik er van moet wel billijk zijn en in verhouding tot de inzet. Nu worden families die in deze onzekere tijd enkele dagen verlof willen nemen gebruikt als gijzelaar. Geen enkel stakingsrecht kan dit rechtvaardigen.
