De Belgen mogen gelukkig zijn. Ze hebben Pierre Wunsch, een gouverneur van de Nationale Bank die kan tellen. Zo werd de man om een reactie gevraagd op het feit dat de staatsbon van de federale overheid meer dan 20 miljard euro had opgebracht. “Het gaat om 5% van de deposito’s. Dat is geen verwaarloosbaar percentage, het is meer dan nul, maar het is nu ook geen 25%.” aldus de gouverneur. Goed zo. Flink geteld.
De Belgen mogen ook gelukkig zijn met zichzelf. Ze beleggen samen 20 miljard euro in staatsgeld waarvoor ze samen volgend jaar 900 miljoen euro aan rente incasseren. Die rente hebben ze dan wel zelf betaald. Die rente wordt immers betaald met de belastingen die ze zelf hebben opgehoest.
Natuurlijk, kan je dan zeggen, maar in het andere geval moest de staat sowieso 20 miljard lenen bij banken en dan werd die rente ook betaald. Aan banken. Met belastingsgeld. Goed zo. Op de Belgische spaarboekjes staat nu 300 miljard euro. Laten we dat spaargeld nationaliseren, dan zijn alle financiële overheidsproblemen meteen opgelost. Dan moeten er misschien zelfs geen verkiezingen meer komen. No taxation without representation, klinkt het adagium. Dus ook omgekeerd, no representation if there is no taxation. Een aantal Waalse politici zou alvast gelukkig zijn met dit gegeven. Het zou een ultieme herverdeling van middelen zijn. Maar dan moeten natuurlijk ook alle subsidies worden afgebouwd. En alle politici worden dan gewone werknemers. Zoals u en ik.
Ondertussen zitten de banken wel met een probleem. De christen – democratische politicus Vincent Van Peteghem heeft ze goed liggen gehad. Nu moeten ze gaan nadenken hoe ze hun toekomstige winst gaan verantwoorden. En er is het probleem van de PEP’s. PEP’s zijn ‘political exposed persons’ of personen die zijn blootgesteld aan bijzondere risico’s als gevolg van de prominente publieke (politieke, gerechtelijke of administratieve) functies die zij uitoefenen of hebben uitgeoefend. In het kader van de Europese anti-witwas wetgeving moeten PEP’s van nabij worden opgevolgd. De zoon van Delphine Boël was een tijd lang een PEP gezien de ruzie tussen zijn moeder en de oude koning. Gevolg: de zoon Boël, kleinzoon van de oude koning, kon al die tijd als Belg geen bankrekening openen in het buitenland. De vraag dringt zich dus op of al die Belgen die inschreven op de staatsbon nu ook PEP’s zijn. Ze zijn nu immers mee verantwoordelijk voor de Belgische staatsschuld. En dus moeten ze eieren voor hun geld kiezen. En daarbij misschien hun principes laten varen om hun spaargeld belegd in staatsgeld te recupereren.
Belgen zijn wat dat betreft ook ware opportunisten. Belastingen betalen doen ze niet graag. De overheid is immers geen betrouwbare partner wanneer het gaat om het beheer van de staatsfinanciën. Omgekeerd geldt dat echter niet meer. Om te krijgen, graag, om te geven, neen. Daarin verschillen de Belgen niet echt van pakweg Albert Frère, de Waalse staalindustrieel die zei “laten we de winsten privatiseren en de verliezen nationaliseren”.
Misschien moeten we met zijn allen doen wat Nicole de Moor, partijgenoot van Vincent Van Peteghem, deed, verflinksen.
