Traditie is een sleutelwoord in het bestaan van de vlasfamilie Libeert. In 1864 richtte de eerste vlasboer Libeert in het West-Vlaamse Kortrijk het vlasverwerkend bedrijf Libeco op. In West-Vlaanderen werd de rivier de Leie ook wel “de gouden rivier” genoemd omdat hij centraal stond in de productie van vlaslinnen, een product waar de vlasboeren in de vorige eeuw veel geld mee verdienden. Restproduct van de linnenproductie waren de vlasspaanders die loskwamen bij het breken van het vlas. De West-Vlaamse boeren wisten niet goed wat doen met die afval, tot de Duitse soldaten in de Tweede wereldoorlog de vlasspaanders mengden met lijn en samenpersten tot houten platen. Die werden gebruikt om doodskisten te maken waarin burgerslachtoffers van luchtbombardementen werden afgevoerd. Vele vlasboeren schakelden daarop over naar de spaanplaten industrie. Maar zo niet de familie Libeert. Die hield vast aan de klassieke linnenproductie.
Tijdens de textielcrisis van de jaren ‘70 stond Jean Libeert als vertegenwoordiger van de vierde generatie aan het hoofd van het bedrijf dat op dat moment zware economische klappen incasseerde als gevolg van groeiende concurrentie uit Azië. Onder andere de Libeco vestiging in de Verenigde Staten draaide al jaren met verlies. Maar voor Jean Libeert was de crisis een uitdaging. En hij kon bogen op enige reserve. “Eerst verdienen en dan uitgeven.” was zijn motto. In één van zijn weinige interviews zei hij daarover: “Met 50 procent eigen middelen zullen de bankiers wellicht van oordeel zijn dat wij een onevenwichtige balansstructuur hebben. Liever zo. De vlasmarkt noopt er ons toe om reserves aan te leggen voor wanneer we opnieuw in een dalende trend zitten.” 1996 was een nieuwe mijlpaal voor het familiebedrijf. Libeert, specialist in zwaar volumelinnen zonder veel toegevoegde waarde, zocht toenadering met de Meulebeekse linnenproducent Lagae, een specialist in hoogwaardig fijn linnen. Het nieuwe bedrijf kon de concurrentie beter aan en moest maar half zoveel voorraad aanhouden. De geplande sluiting van de Amerikaanse vestiging werd omgebogen tot de overname van Hamilton Adams. Het luidde Libeco’s doorbraak in op de Amerikaanse markt voor interieur en decoratie. Raymond Libeert nam in 1997 de macht over van zijn vader Jean. Bij het Amerikaanse Adams leerde hij de ontwerpster Amy Behn kennen die zijn echtgenote werd en de Libeco Home-collectie ging ontwerpen.
Het familiebedrijf was gered. Raymond Libeert bouwde hij het bedrijf uit tot een moderne onderneming met corporate governance, een doorgedreven automatisering en een sterkere focus op de consument. Raymond Libeert sluit aan bij de nieuwe consument: linnen is kwalitatief, exclusief zelfs, duur maar ook eco-vriendelijk en bijna letterlijk lokaal verankerd.
Vandaag is Libeco-Lagae de grootste linnenproducent van Europa. Export is de levensader van het bedrijf. Chinezen kopen 80 procent van het West-Europese vlas op. Libeco staat bekend als het ‘haute gamme’ van het linnen. Koningshuizen – ook het Belgische – zijn klant. Net als het Witte Huis, Arabische sjeiks en wereldsterren als Tom Hanks, Steven Spielberg en Cindy Crawford. De familie Lagae werd ondertussen uitgekocht. Het bedrijf is nu in handen van Raymond Libeert, zijn zus Catherine en zijn neef Michel.
