Hoe rijk is het Waals Gewest echt? (En waarom weten ze het niet?)

7,5 miljard euro. Dat is de marktwaarde van de activa die worden beheerd door het Waals Gewest. Die activa bestaan dan uit industriële participaties zoals de wapenfabrikant FN of de vliegtuigproducent Sonaca. En uit de luchthavens en sociale woningmaatschappijen van het gewest. Maar tegenover die activa staat wel een Waalse overheidsschuld van 21 miljard euro. Al die cijfers werden op een rijtje gezet door het federale Rekenhof. En dat Rekenhof formuleert meteen ook een forse kritiek op het Waals beleid. Dat beschikt immers niet over de nodige instrumenten om dat hele patrimonium in kaart te brengen, laat staan te beheren. Die vaststelling is het gevolg van de Waalse politieke structuur. Die is verankerd in de regionale afdelingen van de socialistische PS. En die beschikken elk over hun eigen financieringsvehikels waar pottenkijkers niet welkom zijn.



Het Waals gewest beheert in totaal 250 activa die samen goed zijn voor een boekhoudkundige waarde van 5,2 miljard euro. Het Rekenhof heeft daarop een oefening gedaan om te komen tot een globale marktwaarde die eindigt op 7,5 miljard euro. Die marktwaarde is relatief. Veel van de beheerde activa kunnen niet zomaar worden verkocht omdat ze verankerd zijn in het gewest en geen commercieel opzet hebben.

Al die activa zitten vervat in juridische structuren, investeringsmaatschappijen. Maar die zijn op hun beurt politiek verankerd rond de grote steden Luik, Charleroi en Namen. Daarnaast zijn er provinciale structuren in Henegouwen en Luxemburg. Als die vehikels staan onder controle van de lokale politieke zwaargewichten. De grootste partij de PS weegt daarbij het zwaarst. En die is duidelijk opgesplitst in lokale baronieën. PS-topman Elio di Rupo bijvoorbeeld is verankerd in Bergen en Henegouwen. Hij had het daarom moeilijk om als PS voorzitter in te grijpen in het Publifin- dossier dat een Luiks dossier was. Pas als minister-president van heel Wallonië kon hij dat doen, met de gekende gevolgen. En die regionale druk werkt in alle richtingen. Zo was de “Fondation Mons 2015” jarenlang de private speeltuin van diezelfde Elio di Rupo zonder dat de rest van Wallonië precies wist wat er precies gebeurde in die stichting.