Karin is 16 jaar. Ze heeft het gehad met de hulpverlening. Na enkele ernstige zelfmoordpogingen en net zoveel opnames in een kinderpsychiatrische voorziening hield men het ook daar voor bekeken. Karin had beslist om te zwijgen en daar bleef ze bij. Het enige waar iedereen het over eens leek te zijn, was dat Karin van dieren hield en dan meer bepaald van honden. Op haar eerste dag bij Patrasche sloot ze onmiddellijk vriendschap met Nexus, de meest knuffelbare en toegankelijke hond die – terwijl hij diep in de ogen kijkt – recht naar de ziel lijkt te pijlen. Karin lijkt wel te verdrinken in Nexus en met hem aan haar zijde is ze in staat om te vertellen over haar eigen honden, hun charmes en hun problemen. Ook Loesje, een kleine angstige Maltezer komt die dag op begeleiding. Loesje is nors van aard en houdt er niet van als andere honden in de buurt komen. Loesjes manier om dat te tonen is haar tanden te tonen en indien aan de orde, te bijten en dus draagt ze een muilbandje, hetgeen er enigszins belachelijk uit ziet bij zo’n klein hondje. Karin staart gefascineerd naar Loesje. ‘Bijt ze echt’, vraagt ze. ‘Ja, ze bijt echt. Met vlijmscherpe tandjes en een hoop gedoe. Ze heeft best wel al wat schade aangebracht aan andere honden. Denk je dat ze schuldig is ?’ Het woord ‘schuld’, lijkt bij Karin heel fel naar binnen te komen. Haar lange haren verdwijnen voor haar gezicht en ze begint zachtjes te wenen. Ze verdwijnt tussen de bomen, op de voet gevolgd door Nexus. Wat verder onder een dikke boom laat ze zich zakken om dicht tegen Nexus aan te kruipen. Ik laat haar eventjes alleen om haar dan samen met Loesje te vervoegen. Ik zwijg en Loesje gromt zachtjes naar Nexus. ‘De enige die hier schuldig is, ben ik’, snikt Karin. ‘Ik heb geen rechten…, geen recht op geluk, en al zeker geen recht op iets anders’. Loesje is nu ook stil geworden. Nexus kruipt dicht tegen haar aan. We zwijgen. Het thema van de begeleiding heeft zich geopenbaard. We kunnen van start gaan.
Een sterk stijgend aantal jongeren kampt met ernstige psychosomatische problemen in de vorm van zorgwekkende psychiatrische stoornissen waar steeds vaker geen antwoord wordt op gevonden in de reguliere zorginstellingen. Corona heeft deze evolutie enkel versterkt. Patrasche reikt een oplossing aan die verder gaat en totaal anders is dan de klassieke hulpverlening en dit zowel in zijn omgeving, zijn vorm als zijn inhoud. Dieren spelen in dit verhaal een prominente hoofdrol. Patrasche biedt een succesvolle nieuwe start in de maatschappij. 85% van de cliënten zit na enkele maanden begeleiding terug op de sporen. De Patrasche methode kent vele succesverhalen die ontroeren en verwonderen maar ook veel inspanning vragen.
Bevlogen door dieren, maar vooral door de zoektocht naar een meer efficiënte vorm van hulpverlening voor jongeren in jeugdzorg, zocht Katrien Kintaert eind jaren 90 alternatieven voor methodieken en context. In haar zoektocht naar deze context kwam ze terecht aan de Paul University, Chicago bij Dr. Aaron Katcher. Die leerde haar de kracht aan van werken via dieren en via een andere hulpverleningscontext. Dr. Katcher bleek een schitterende mentor, maar ook als mens een schitterende leermeester. Katrien liep stage in Green Chimneys in New York en terug in België richtte ze het Keerhof op, dat later Patrasche zou worden. (Lees verder onder de foto)
Binnen de begeleidingen behandelt Patrasche gevoelige thema’s waarbij het dier (de honden) als metafoor of tussenfiguur fungeren om de jongeren positief leiderschap aan te leren. Cliënten leren te werken met assistentiehonden, ‘gewone honden’ én met honden met een psychosociale problematiek en kijken op deze manier in hun eigen spiegelbeeld. Thema’s als leiderschap, respect, empathie, sociale spelregels en emotionele intelligentie komen op deze manier ongedwongen aan bod. (Lees verder onder de video)
Deze vorm van Animal Assisted Therapy draagt integriteit en waardigheid – niet enkel voor de cliënten , maar ook voor de dieren – hoog in het vaandel. Een begeleiding bij Patrasche loopt binnen dierentijd en neemt meteen ook veel tijd voor alle jongeren. Er wordt steeds gedurende een ganse dag gewerkt. De duur van de begeleiding is afhankelijk van het tempo van de jongere. Gemiddeld duurt een begeleiding tussen de 6 maanden en de 2 jaar, met een frequentie van 1 dag per week.
Patrasche is niet gesubsidieerd en is dan ook afhankelijk van uw steun. De Rijkste Belgen steunt Patrasche. U ook?
