Het gaat niet goed met onze economie, al 25 jaar lang. Sinds de goedkope arbeidskrachten uit de ex-communistische landen erbij kwamen is de jeugdwerkloosheid misdadig hoog. De illusie van de volledige tewerkstelling is dood, maar nog niet begraven. De politieke elite – zowel links, midden als rechts – en het middenveld – vakbonden en werkgevers – blijven zweren bij ‘jobs, jobs, jobs’.
Dat werk de basis is van welvaart klopt niet meer, de begroting klopt niet meer. Dus zoeken de priesters van deze foute religie schuldigen om de bevolking te paaien. Welk doelwit verkoopt emotioneel goed als de koopkracht van de meeste mensen niet meer stijgt? De rijken. De slogan ‘laat de rijken de crisis betalen’ wordt steeds meer herhaald.
Waarom niet alle bezittingen van de rijkste Belgen afpakken en ze verkopen aan de Chinezen?, vraagt Duchâtelet retorisch. Zal dat oneindig meer geld opleveren dan de uitgaven van de overheid? Nemen we een voorbeeld: de vergoedingen die onze overheid betaalt aan de vakbonden voor de administratie van de werkloosheidsuitkeringen. Alleen al daarvoor – en dat wordt voorgesteld als een ‘detail in de begroting’ – zou het 80ste grootste fortuin van het land helemaal opgebruikt worden in slechts één jaar. Eén jaar. Het jaar daarop moet fortuin nummer 79 eraan geloven om die vermijdbare kosten te blijven betalen.
Als men de 500 grootste familievermogens van dit land afpakt, alles verkoopt en dat geld gebruikt om alle overheidsuitgaven te betalen, dan is dat geld na acht maanden en 12 dagen op. Daarna zal men niet meer kunnen rekenen op belastingen of maatschappelijke bijdragen van rijke mensen, want er zijn dan geen rijken meer.