“Ik ben weinig enthousiast om te spreken over individuele daden van racisme. Zijn de mensen die het beleid maken en aan de macht zijn genoeg gescreend om na te gaan of hun achtergrond divers genoeg is? We hebben mensen die publieke beslissingen nemen vanuit de schaduw. Dat is zeer comfortabel voor hen. Maar wanneer u en ik in dezelfde raad van bestuur zitten, kan ik u verantwoordelijk houden. Het heeft een directe impact. Eerder dan ons imago te beschermen, kunnen we de problemen aanpakken.” Dat zegt Anderlecht kapitein Vincent Kompany is het eerste interview dat hij gaf nadat hij bij zijn Brusselse ploeg opzij lijkt gezet door de komst van Franky Vercauteren. “Dat is een misvatting, zegt hij, we hebben alles in groep beslist. Ook de komst van Vercauteren. Ik werk op de lange termijn.”
Kompany koos voor de Britse krant The Guardian om zijn eerste interview te ventileren. En dat is geen toeval. Ook net nu , in de aanloop naar Kerstmis, lanceert hij in het Verenigd Koninkrijk zijn boek “Treble Triumph – My Inside Story of Manchester City’s Greatest-ever Season”, een soort dagboek van zijn twee voorbije jaren bij de Britse topploeg. Natuurlijk gaat het ook over Anderlecht. Daar lijkt de komst van Vercauteren het ego van Kompany maar licht beschadigd te hebben. Maar in zijn interview staat hij ook stil bij de brede actualiteit.
“Wanneer we over racisme spreken is het alsof we met onze vuisten in de lucht slaan, aldus Kompany. We concentreren ons op de oppervlakte. Maar in de kamers waar de grote beslissingen worden genomen, is er geen diversiteit. Het is hetzelfde in bedrijven en op nieuwsredacties. Wanneer raden van bestuur volledig zijn afgesloten van diversiteit, dan is de enige discussie die er wordt gevoerd er een over hoe we dingen kunnen doen die er goed uitzien.”
Wat hem meteen de vraag oplevert of de raad van bestuur van Anderlecht veel diversiteit toont? “Nee, luidt zijn antwoord, maar het feit dat ik met enige autoriteit ben binnen gekomen brengt iets meer evenwicht in de omgeving. Mensen vragen zich nu meer af of ze wel de juiste dingen zeggen en doen. Ze voelen scherper aan wanneer zich iets discriminerend voordoet. (…) Maar de strijd om gelijke rechten gaat niet enkel om huidskleur. Het gaat ook om geslacht. We moeten beoordeeld worden op onze competentie en op onze wens om te slagen, niet op waar we vandaan komen of welk geslacht we hebben. Dat is waarom ik zo terughoudend ben om te spreken over individuele daden van racisme.” Gevraagd naar de situatie in Brussel, zegt Kompany: “Steden zoals Brussel zijn altijd complex. Het is te gemakkelijk om te zeggen dat dingen beter of slechter zijn geworden. Maar er is zeker nog veel werk te doen. Mijn vader is de eerste zwarte burgemeester geworden in de geschiedenis van België (meer bepaald van Ganshoren). Dat is een stap voorwaarts.”
De stap van Brussel naar de Brexit is niet zo groot. “Ik weet dat de EU complex is. Moeilijk is. En soms onrechtvaardig. Maar weet je wat? Je moet aan tafel zitten en de problemen samen oplossen. Weet je wat veel meer kost? Conflict is veel duurder. En egoïsme, iets wat volledig wordt gepromoot door de populistische TV karakters die we vandaag de dag hebben, wat een zwakheid van onze tijd uitbuit. We moeten daar doorheen kijken.”
