100.000 euro. Zoveel geld verzamelde de 31-jarige ondernemer Jorik Rombouts bij gelijkgezinden om het stadsbestuur van burgemeester Bart De Wever (N-VA) te steunen. Met het geld worden een aantal pagina grote krantenadvertenties gekocht. Met als slogan: “Laat het vooral zo doorgaan!” Rombouts noemt de huidige Antwerpse bestuurspartijen N-VA, CD&V en Open VLD weliswaar niet bij naam. Maar het opzet is niet mis te verstaan: doe zo voort. En als het even kan “zonder extremisten”.
Rombouts werkt aan de startup Rombit, samen met de financiële steun van Michel Akkermans. Die investeerde 10 miljoen in het jonge bedrijf dat vooral klanten in de Antwerpse haven wil overtuigen van ‘the internet of things’. En Rombouts schuwt daarbij de media niet. In tegendeel, hij zoekt ze op. Zo wilde hij graag het gezicht zijn van de huidige campagne. Welke bedrijven er nog de schouders onder het project zetten, wil hij niet kwijt. “Niet iedereen voelt zich even comfortabel om in de belangstelling te staan.”
“De standpunten van de extreme partijen Vlaams Belang en PVDA staan haaks op de ingeslagen weg”, zegt Rombouts in het Nieuwsblad. Maar op wie moet de Antwerpenaar dan wel stemmen? “Onze boodschap is vooral gericht naar de volgende coalitie. Of het nu N-VA, Groen of sp.a is: stop hier niet mee, ’t is nu keigoed.”
Dat brengt ons bij de ietwat vreemde regels inzake politieke boodschappen. Kandidaten voor de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen mogen maximaal 8.900 euro uitgeven aan hun campagne. Bedrijven kunnen onbeperkte sommen uitgeven aan propaganda. Maar de partijen moeten wel op hun hoede zijn. Als ze zich niet via een aangetekende brief distantiëren van die private campagne, dan riskeren ze te moeten opdraaien voor de gemaakte kosten. (Lees verder onder de foto)
“Maar niets belet die derde speler om nadien onbeperkt geld te blijven pompen om een partij te steunen. Dat is de vrijheid van meningsuiting”, zegt politicoloog Bart Maddens (KU Leuven) in de krant. “Vanuit democratisch standpunt is het niet wenselijk dat de uitgaven van politici strikt geplafonneerd zijn, en die van derden niet.” Zo zou er een registratiepunt kunnen komen waarop niet-politieke organisaties zich aanmelden en waar er maximumbedragen gelden. Komt dat er niet, dan vreest Maddens Amerikaanse toestanden waar private actoren massa’s geld veil hebben om zich te mengen in de kiescampagne.
