Eén miljoen euro per uur. Dat was de dwangsom die door de rechtbank werd opgelegd aan de projectontwikkelaar Bart Versluys wanneer hij de sloop van het voormalige hotel Pauwels in Knokke niet zou stopzetten. Het vonnis kwam er nadat Dirk De Graeve van de vastgoedgroep Immogra het dossier voor de rechtbank had gesleept. De Graeve kocht één parkeerplaats in het oude hotel en blokkeerde daarmee ‘Ocean Drive’, het nieuwbouwproject dat Versluys er wil realiseren. Op de koop toe besliste het Hof van Cassatie dat de zogenaamde 80 % regel waarmee 80 % van de mede-eigenaars beslissingen kunnen nemen, ongrondwettelijk is. Het werd Bart Versluys even te veel. “Pervers wordt het wanneer sommigen een minimumfractie verwerven in een gebouw met als enig doel chantage te plegen, dit onder het voorwendsel dat zij de wet aan hun kant hebben.” aldus Versluys is een voor zijn doen zeldzaam persbericht. Het vroegere hotel Pauwels dateert uit de late jaren ’70 en werd getekend door architect Marc Dessauvage. Het werd gekenmerkt door kamers met opvallende halfronde balkons. Maar nu moet het dus plaats maken voor een appartementencomplex van projectontwikkelaar Bart Versluys. Die had al een compromis voorgesteld aan De Graeve: een vergoeding van 200.000 euro, een gratis garage in het nieuwe gebouw en een vergoeding van 400 euro per maand dat de autostandplaats niet gebruikt kan worden. Het mocht niet baten. De Graeve hield het been stijf.
Initieel kon De Graeve niet veel weerwerk bieden. Op een algemene vergadering van alle eigenaars bleek dat 99,9 procent van de mede-eigenaars voor het nieuwe project van Versluys kozen. Versluys controleert 70 % van de stemrechten, de mede-eigenaars 29,9 % en De Graeve 0,1%. Waarop werd gestart met de afbraakwerken. Tot het dwangbevel kwam. De afbraakwerken waren dan wel al gestart. In een een nieuw vonnis mag Versluys nu toch doorzetten. Maar het Grondwettelijk Hof verklaarde alsnog dat de 80 procent-regel ongrondwettig is.
Voor Versluys is het duidelijk. Door de machtsafwending en het rechtsmisbruik zijn de appartementseigenaars gedwongen een jarenlange en dure procedureslag uit te vechten zonder enige garantie op succes. In veel gevallen een ideale voedingsbodem voor talloze conflicten en problemen in het gebouw, soms met onherstelbare vetes tot gevolg, aldus Versluys. En hij vervolgt: “De overheid pleit in kader van een duurzaam woonbeleid voor een vernieuwing van ons verouderd woonpatrimonium. Toch ontbreekt het die overheid de moed om de wetgeving in dat kader aan te passen en performant te maken. Vele honderden dossiers zijn al jarenlang geblokkeerd en veroorzaken naast heel wat economische schade soms ook heel wat menselijk leed.”
