Karin is 16 jaar. Ze heeft het gehad met de hulpverlening. Na enkele ernstige zelfmoordpogingen en net zoveel opnames in een kinderpsychiatrische voorziening hield men het ook daar voor bekeken. Karin had beslist om te zwijgen en daar bleef ze bij. Het enige waar iedereen het over eens leek te zijn, was dat Karin van dieren hield en dan meer bepaald van honden. Op haar eerste dag bij Patrasche sloot ze onmiddellijk vriendschap met Nexus, de meest knuffelbare en toegankelijke hond die – terwijl hij diep in de ogen kijkt – recht naar de ziel lijkt te pijlen. Karin lijkt wel te verdrinken in Nexus en met hem aan haar zijde is ze in staat om te vertellen over haar eigen honden, hun charmes en hun problemen. Ook Loesje, een kleine angstige Maltezer komt die dag op begeleiding. Loesje is nors van aard en houdt er niet van als andere honden in de buurt komen. Loesjes manier om dat te tonen is haar tanden te tonen en indien aan de orde, te bijten en dus draagt ze een muilbandje, hetgeen er enigszins belachelijk uit ziet bij zo’n klein hondje. Karin staart gefascineerd naar Loesje. ‘Bijt ze echt’, vraagt ze. ‘Ja, ze bijt echt. Met vlijmscherpe tandjes en een hoop gedoe. Ze heeft best wel al wat schade aangebracht aan andere honden. Denk je dat ze schuldig is ?’ Het woord ‘schuld’, lijkt bij Karin heel fel naar binnen te komen. Haar lange haren verdwijnen voor haar gezicht en ze begint zachtjes te wenen. Ze verdwijnt tussen de bomen, op de voet gevolgd door Nexus. Wat verder onder een dikke boom laat ze zich zakken om dicht tegen Nexus aan te kruipen. Ik laat haar eventjes alleen om haar dan samen met Loesje te vervoegen. Ik zwijg en Loesje gromt zachtjes naar Nexus. ‘De enige die hier schuldig is, ben ik’, snikt Karin. ‘Ik heb geen rechten…, geen recht op geluk, en al zeker geen recht op iets anders’. Loesje is nu ook stil geworden. Nexus kruipt dicht tegen haar aan. We zwijgen. Het thema van de begeleiding heeft zich geopenbaard. We kunnen van start gaan.
